Dzięki corocznej inwentaryzacji możemy poznać trendy zachodzące w populacjach gatunków łownych. Wyniki stanowią podstawę do przygotowania planu odstrzału, ale przede wszystkim do oszacowania wielkości przyrostu zrealizowanego.

Użytkowanie populacji powinno odbywać się na zasadach zrównoważonego rozwoju, co w uproszczeniu oznacza, że w populacjach ustabilizowanych wielkość odstrzału w danym sezonie łowieckim nie powinna przekraczać przyrostu rocznego populacji. Poza myśliwymi i leśnikami temat ten dla przeciętnego Polaka jest czarną magią. Najczęściej w wyobrażeniu laików koła łowieckie mają nadprzyrodzone umiejętności i liczebność poszczególnych gatunków zwierzyny znają co do sztuki. Zagłębiając się w problematykę, dowiadują się, że szacowanie przyrostu musi jednocześnie uwzględniać proceder kłusownictwa, ofiary drapieżników, w tym bezpańskich psów, ubytki naturalne oraz liczbę osobników, które giną w kolizjach drogowych i kolejowych.

W wypadku populacji saren, ze względu na zasiedlanie zróżnicowanych środowisk przyrodniczych, metody szacowania opierają się na znajomości biologii i behawioru tego gatunku. W łowiskach leśnych najczęściej stosujemy metodę pędzeń próbnych, która jest zalecana przez wielu naukowców jako optymalna dla tego gatunku. Jednak w obwodach polnych nie może ona znaleźć praktycznego zastosowania zarówno ze względów praktycznych, jak i technicznych związanych z jej przeprowadzeniem.

Specyfika takich łowisk sprawia, że zimą sarny tworzą liczne rudle o zróżnicowanej liczebności, bytujące na rozległych obszarach polnych. Odpoczywające lub żerujące na polach sarny dają doskonałą możliwość do przeprowadzenia inwentaryzacji metodą bezpośrednich obserwacji. Kluczem jest wybór reprezentatywnego terenu, który będzie odzwierciedlał warunki środowiskowe danego łowiska. Metoda ta polega na bezpośrednim liczeniu zwierząt podczas objazdu samochodem po wcześniej wyznaczonym transekcie.

W przypadku saren bytujących w środowisku polnym ta metoda z jednej strony wydaje się najdokładniejsza, a z drugiej nie wymaga wysokich nakładów. Objazdu najlepiej dokonać w czasie, kiedy na polach zalega pokrywa śnieżna, bo wówczas zwierzyna jest dobrze widoczna. W szacowaniu powinny uczestniczyć cztery osoby (kierowca, osoba zapisująca wyniki i dwóch obserwatorów).